hurm... apa yang harus tulis erk.... ehemm...
hidup ini bukannya bleh berpura-pura... berlakon lah selagi bleh ... tapi sehingga suatu masa, kita memang tidak boleh menghalang dan menutupnya dengan kepura-puraan... cukup itu....
saya masih lagi mengemis walaupun pengemis seperti saya ini tidak diberi perhatian oleh dia... pengemis macam saya ini memang tidak pernah akan ada untuk mengelak... pengemis macam saya ini tidak pernah meneruskan mencari kebahagian yang lain... pengemis macam saya ini masih kekal dan setia disisinya...
kerana apa... kerana itulah kebahagian... kebahagian yang kadang kala tidak boleh dibeli dengan wang ringgit...
saya hanya mampu tersengih... tersengih..? itu kata-kata yang selalu dilemparkan tapi.... saya masih tersengih... kerna...
saya tahu hati saya...saya tahu kebahagian saya... saya tahu keinginan saya... saya tahu kesetiaan saya... dan saya tahu kebodohan saya.....
hati saya memiliki perasaan kali pertama itu...
kebahagian yang saya dapat dulu dan sekarang pun saya bahagia walaupun saya tidak memilikinya....
impian untuk keinginan bersama membuatkan saya tidak terlalu mengharap kerna saya tahu saya hanya mengemis kasihnya...
kesetiaan saya hanya untuk lubuk hati saya yang sangat dalam... jika kesetiaan saya berpaling, bermaksudlah saya menemui kebahagian lain....
saya tidak kisah jika dipanggil bodoh asalkan saya tidak mengganggu kehidupan orang lain... kehidupan saya adalah kehidupan saya....
walaupun berkali-kali saya dikecewakan, disisihkan, ditolak hanya untuk mengemis kasihnya... tapi saya tidak pernah mencarinya...
bukan saya yang mencarinya... bukan saya...
bukan saya yang memulakan... bukan saya...
bukan saya yang menamatkan... bukan saya...
bukan saya yang minta dikasihani... bukan saya...
bukan saya....
tapi saya sering disalahkan... sudah mengelak tapi itu kebahagian saya... walaupun terpaksa menjadi seorang pengemis senyap....
No comments:
Post a Comment
kodokrians talk